Hij danste niet veel meer, de leeftijd en de ongemakken begonnen op te spelen.
“Ik heb veertig jaar serieuze eisen aan dat lijf gesteld, bijna alles in m’n lichaam is ooit gebroken geweest.” Maar toen Pia Meuthen, oud-leerling van Eddy aan de Fontys Dansacademie, hem rond 2014 vroeg in een stuk van haar te dansen, zei hij volmondig ja. “Pia is iemand die ik vertrouw. Zij heeft een affiniteit met mijn manier van bewegen, herinnert zich mij als vroegere lesgever, kent m’n reputatie in het werkveld. Ik ga die man zo gebruiken, weet zij. En nu sta ik al in haar vierde grote voorstelling.”
Tekst: Panama Pictures
Wat doe je als oudere danser nog op het podium? Volgens Eddy zijn de mogelijkheden beperkt.
“Om twee redenen. Eerst, de rol. Eenvoudig gesteld: zet mij naast een jonge danseres en het krijgt direct een seksuele lading. Of het wordt vader-dochter. Zet je een oudere danseres tegenover mij, probleem opgelost. Met een man, als er geen sensualiteit tevoorschijn komt, wordt het ‘mannen onder elkaar’.”
“Maar wat dan speelt: de esthetiek van de jeugd. Je danst als je jong bent. Publiek kan een vrij ongenadige, kritische blik hebben en al snel denken: ‘Ach, die ouwe wil laten zien dat-ie het ook nog kan’. En dat overheerst dan de betekenis van de choreograaf. Pia beseft dat heel goed, zij snapt dat ze mij niet moet combineren met jonge mannen, met de jeugd. Zij plaatst mij er dus tegenover. Of aan de rand. Of er middenin, maar met een andere betekenis. Omdat Pia zeer harmonieus is in haar artistieke grammatica, ontstaan er dan geen rauwe contrasten maar juist mooie, kwetsbare ontmoetingen.”
Repeteren en spelen met jongere dansers is louterend maar ook confronterend, heeft Eddy ervaren.
“Het is normaal dat een lichaam slijt, er bestaat een leeftijdsgebonden fysieke grens. Ik ben gelimiteerd, even van een muur springen zou dom zijn. Verstandelijk weet je dat. Maar de drang om mee te gaan in de dansbeweging, die blijft groot. Wat je allemaal ooit hebt gekund en gedaan, ligt nog zo fris in het geheugen.”
“En dat is soms frustrerend, als je daar staat te zweten in je mooi kostuumke, met je kale knikker en je rimpels, en naast je blaakt iemand in de volle kracht van z’n leven. Het besef van alleen staan en het verlangen op te gaan in het geheel staan dan schril tegenover elkaar. En dat is precies de thematiek van deze voorstelling.”
Maar Vanishing Point biedt ook positieve bezinning, relativerende beschouwing.
“Ja, absoluut. Het laat je jezelf namelijk ook afvragen: is dat nu wel zo erg, oud worden en gezichtsverlies lijden? Nee dus. Eén van de belangrijkste zinnen die ik ontdekte bij het maken van deze voorstelling luidt: ‘Vanaf het moment dat je geboren wordt, zit je in het proces van ouder worden’. Ouder worden is dus één groot pingpongspel van wat je hebt gedaan en wat er nog komt. En voorbij een verdwijnpunt ontstaan altijd weer nieuwe perspectieven.”
“Bovendien schuilt er schoonheid in ouder worden. Ik kan enorm genieten van alle ervaringen die ik heb opgedaan, vind het fijn dat ik niet meer zo snel ongerust ben, begrijp de mensen en toestanden steeds beter. Je hebt iets opgebouwd, je bent iemand. Dat stemt tevreden. Ik vind dat mooi.”
