Medea - De grootste draak uit de geschiedenis?

Wat voor mensen zijn Medea en Jason?
Tom: “Medea wordt doorgaans ofwel afgespiegeld als feministische held, of als schrikgodin, en Jason als een klootzak. In 'Mamma Medea' zoek ik naar hun gelijk. Het is niet ‘lekker’ wat Jason doet, maar na alles wat er gebeurd is, snap je waar zijn gedrag vandaan komt. En door de geschiedenis van Medea te laten zien, kun je begrijpen wat haar drijft.”
Olivier: “Medea weet dat haar eigen en Jasons daden uit het verleden consequenties hebben voor het heden en de toekomst. Ze neemt en vraagt verantwoordelijkheid hiervoor. Ze heeft alles opgegeven voor haar grote liefde. Als hij haar bedriegt is dat voor haar onoverkomelijk.”

Olivier, waarom zet je als regisseur 'Mamma Medea' op de planken?
Olivier: “Toen ik dit stuk las, werd ik verliefd op de taal. Een kunstwerk. Muziek haast! De poëtische verzen van Medea crashen op het moderne polderproza van Jason. Dat vuurwerk wordt nog eens vergroot door de intense verbinding tussen hen beiden. Medea komt uit Kolchis, is gepassioneerd en spiritueel. Jason is een stoere Griek en voelt zich superieur. Medea wil de liefde helemaal beleven, Jason kan dat niet. Maar hun liefde is ondertussen gelijkwaardig.
'Mamma Medea' gaat ook over hoe wij met vreemdelingen omgaan. In Korinthe wordt Medea niet geaccepteerd. Men vindt haar te wild, te exotisch, te ondoorgrondelijk, te gevaarlijk. Maar Medea heeft al haar schepen moeten verbranden en niemand lijkt dat te begrijpen of zich daar verantwoordelijk voor te voelen.”

Tom, wat vind je van die tekstuele aanpassingen?
Tom: “Ik weet niet precies hoe en wat Olivier heeft aangepast, maar ik heb vertrouwen in hem. De tekst hoeft ook niet precies zo uitgesproken te worden als ik het geschreven heb; het stuk geeft materiaal om te spelen. Als schrijver en regisseur geven we slechts materiaal en richting aan de keizers van de planken: de acteurs. De vraag is: hoe gaan zij het doen?”
Olivier: “Stefan Rokebrand die Jason speelt is niet alleen een heel mooie, volle acteur, hij is ook heel charmant. Zodra hij het toneel opkomt, vertrouw je hem. Charlie Chan Dagelet is een moeder en een meisje ineen. Ze kan razendsnel schakelen en heeft een enorme scherpte en emotionele diepte. In de manier waarop zij met Medea’s bloemrijke taal omgaat, zie je dat ze ook muzikant is.
Voor mij is het trouwens een meerwaarde dat ik met Tom kan overleggen over het stuk. Ik voel het vertrouwen van hem. Dat is toch heel anders dan een stuk regisseren van een schrijver die er niet meer is.”

Wat zien we van jullie persoonlijk terug in Mamma Medea?
Olivier: “Ik leer elke dag nog over hoe diep de strijd tussen Medea en Jason is. Dat leert me soms over mijn eigen relatie. Dan denk ik: ja, ik heb ook weleens zo’n ruzie gehad.”
Tom: “Mijn moeder was een soort Medea: larger than life, vol passie en vuur. Mijn vader, een zachtaardige slager, moest haar maar zien bij te benen. Hun liefde was groots. Net zoals de liefde tussen mijn man en mij, waarbij ik de Medea ben. Kun je elkaar verstaan, daar gaat het in elke liefdesrelatie over.”