Zijn er andere historische of persoonlijke verhalen uit Suriname die je in de toekomst zou willen verfilmen? En hoe heeft het maken van deze film je visie op het vertellen van dergelijke verhalen beïnvloed?
“Jazeker, vrouwen spelen nauwelijks een rol in de koloniale geschiedenis. Zij hadden het extra moeilijk, levend onder zowel koloniale als mannelijke dominantie. Hun verhalen werden het niet waard gevonden om aandacht aan te besteden. Er zijn verschillende verhalen die ik juist daarom zou willen brengen. Omdat zwarte mensen en vooral zwarte vrouwen bewust zijn verdrongen, neem ik daarbij een zekere vrijheid, zoals in Moeder Suriname-Mama Sranan met de vertelvorm, via een gesproken narratief, met zang en met het inkleuren van de beelden. Ik wil hiermee bewust een bepaalde macht terugnemen. Verhalen werden uitgevlakt, ik wil die opnieuw invullen met alle middelen die ik hiertoe tot mijn beschikking heb.”