Het publiek én het speelvlak in tweeën gedeeld

“Een theatervoorstelling gaat voor een deel over het samen naar een live handeling kijken. In What ever happened to Mr. Pete wordt dit idee om zeep geholpen. Het publiek in de zaal is verdeeld over twee delen. Geen zorgen, je mag blijven zitten naast jouw gezelschap. Niet alleen de tribune is in twee delen gesplitst, maar ook het speelvlak. Zo heb je twee smalle theaterzaaltjes naast elkaar. Beide publieksgroepen zien hetzelfde, maar toch iets anders. Een tip van de sluier: men ziet dezelfde voorstelling, in een andere volgorde. Wat doet dat met je narratief, met je verhaal, met hoe je iets ontvangt, hoe je iets leest? En welke betekenis krijgt het dan?”

“Waar we bijvoorbeeld erg aan moesten wennen is dat vijf acteurs aan twee kanten tegelijkertijd scènes spelen. Dat is een ongelooflijk radar werk, want die scènes mogen maar een bepaalde duur hebben. Soms duren ze wat langer en dan moet je dus aan de andere kant twee scènes spelen. Maar dan kan dat natuurlijk niet met dezelfde acteurs zijn. Het is een race tegen de klok en je wilt tegelijkertijd als publiek niet ervaren dat acteurs bezig zijn met de tijd.” 

“We wilden een voorstelling maken over het thema eenzaamheid. Wat betekent eenzaamheid eigenlijk? Er zijn verschillende vormen van eenzaamheid. We wilden een concept creëren waarin je het gevoel hebt de enige te zijn in een systeem dat je niet helemaal begrijpt, iets wat we allemaal wel herkennen. Ben ik de enige die de grap niet begrijpt? Ben ik de enige die dit ongemakkelijk vindt, of ben ik de enige die dit woord niet kent? Dat proberen we in het personage van Mr. Pete tot uiting te brengen.”

“Je zou kunnen zeggen: diegene die evenmin doorheeft wat er met Mr. Pete aan de hand is, is Mr. Pete zelf. De identificatie van het publiek loopt volledig met Mr. Pete. Dat wil zeggen: Mr. Pete is de enige die het publiek ziet. Alle andere personages respecteren de vierde wand. Je zou het ook kunnen vertalen in zinnetjes als: ‘Hier herken ik mezelf helemaal niet in’. Of ‘Wat gebeurt hier nou?’ Of ‘Wie ben ik nou?’ Of ‘Dit past niet bij me en toch gebeurt het’. Dat zoeken naar die eigen identiteit, dat is wat Mr. Pete ook overkomt. In een eigen situatie, naar de eigen levenscontext.”

“Ik heb geprobeerd om met deze voorstelling de gedeelde ervaring van eenzaamheid te laten zien. En hoe dat misschien ook wel een ondramatische, niet per se negatieve beleving van eenzaamheid kan zijn. Dat het ook af en toe ongelooflijk geestig kan zijn en tot grappige situaties kan leiden. Maar dat het nu ook heel melancholisch kan zijn en dat eenzaamheid dus eigenlijk rijk aan emoties is. En daarom kan de voorstelling ook troostend zijn.”