Hotspot
Eric Vloeimans en band
vr 22 november
Fernando Lameirinhas is een Portugees-Nederlandse componist, tekstschrijver, zanger en gitarist. Door de jaren heen is hij uitgegroeid tot een icoon in de fado en latin-muziek. Op zaterdag 10 februari brengt Fernando zijn muziek naar onze zaal. We hebben Fernando geïnterviewd en hem gevraagd naar zijn muzikaal rijke leven.
Door de jaren heen ben je uitgegroeid tot een icoon in de fado en latin-muziek. Wie waren jouw eigen voorbeelden?
Wat betreft de fadomuziek; ik was nog heel jong toen ik Amália Rodrigues voor het eerst hoorde. Zij heeft mij onbewust beïnvloed. De groep die mij daarnaast erg geïnspireerd heeft, is Novos Baianos. Dit was een Braziliaanse cross-overmuziekgroep, die in de jaren 70 heel bekend was in Brazilië. Zij hebben mij gestimuleerd om in mijn eigen taal te zingen, na mijn Engelse periode in de jaren 60. Novos Baianos mengde voor het eerst rock met de bossanova-sound van de grote meester João Gilberto. Dat sprak me enorm aan.
Was er al sprake van een bloeiende fado-scene in Nederland toen je hier aankwam, of moest dat genre hier nog helemaal worden opgezet?
Toen ik naar Nederland kwam, was fado nog ver weg. Dit genre kreeg pas in de jaren 90 voet aan de grond toen de wereldmuziek hip werd, denk aan onder meer flamenco, Afrikaanse muziek en salsa.
Voor de helderheid: ik maak geen traditionele fadomuziek. Ik maak cross-overmuziek, waarvan fado deel uitmaakt door mijn roots.
Toen ik hier in de jaren 70 kwam, speelde ik samba-rockmuziek. Dat paste helemaal in het tijdsbeeld: vrijheid, blijheid en muziek zonder grenzen!
Terugkijkend op een carrière die al zestig jaar duurt, wat zijn de absolute hoogtepunten?
Ik denk aan ‘Jess and James’ in België in de jaren 60; het soul-duo met mijn broer. Hiermee begon onze carrière. Daarnaast waren de Vondelpark-zomerconcerten met ‘Sail Joia’ in de jaren 70 ook altijd heel bijzonder: in een sfeer van gemoedelijkheid en muzikale vrijheid. Er was altijd ruimte op het podium voor musici die spontaan mee gingen spelen. Op het festival ‘Music Meeting’ in Nijmegen (1992) kreeg ik voor het eerst de gelegenheid om mijn muziek in theatrale vorm te brengen. Ik kreeg de opdracht om een aantal muziekstukken te schrijven, hetgeen resulteerde in een prachtig concert.
Een ander hoogtepunt was het Nieuwjaarsconcert in het Concertgebouw. Ik arrangeerde Amsterdamse liedjes, zoals ‘Aan de Amsterdamse grachten’, die ik met het klassiek orkest Amsterdam Sinfonietta speelde; heel mooi! En last but not least; het jubileumconcert voor mijn 40-jarige carrière in Carré (2005). Dit was de kers op de taart! Daarin kon ik alle facetten van mijn muziek laten horen; van intieme ballads tot uitvoerige arrangementen en prachtige duetten met Nederlandse artiesten.
Je gaat spelen in Podium Hoge Woerd in Leidsche Rijn. Heb je een speciale band met de gemeente Utrecht?
Ik heb vaak gespeeld in de stad en in de provincie Utrecht. Op geweldige podia van TivoliVredenburg tot kleinere theaters, zoals Beauforthuis in Austerlitz. Zonder uitzondering, smaakvolle theaters!
