Ontdek hoe eenzaamheid ook bevrijdend kan zijn

Heb je al plannen op donderdagavond 20 maart? Kom om 20:30 uur de dansvoorstelling in Podium Hoge Woerd beleven: Reserveer je kaarten.

Op 20 maart staat Performance Pushing Waves op ons podium als onderdeel van Sensing Bodies. Wat kunnen we verwachten?

‘Pushing Waves is een voorstelling die voor mij als maker balanceert tussen extase, gekte en eenzaamheid. Het is een van de meer persoonlijke voorstellingen van mijn hand. Ik was jaren geleden enorm geïnspireerd door het boek ‘De Opwindvogelkronieken’ van de Japanse schrijver Haruki Murakami. In dit boek isoleert een man zichzelf op de bodem van een put. In die isolatie neemt zijn fantasie met hem een vrije loop, waardoor het onduidelijk is wat echt is of onecht, wat een metafoor is of juist een verwerking van het verleden. Gek genoeg zat ik die periode ook een beetje in de put, persoonlijk dan. Dit boek heeft me daar echt doorheen gesleept, ik kan vele malen beter alleen zijn en als ik me eenzaam voel kan ik daar ook beter in berusten. Maar wellicht is dat ook met de leeftijd gekomen haha.’ 

Hoe ga je om met de balans tussen het gebruik van de techniek en bewegingen van de solodans?

‘De techniek is eigenlijk onmerkbaar in deze voorstelling, wat ik enorm goed vind. Ik houd van het inzetten van technologie om een voorstelling te maken, niet om de technologie ‘on display’ te zetten zogezegd. We maken theater waarin we willen dat het publiek echt iets beleefd, geen tech-conference. Toch is het redelijk baanbrekend hoe we met geluid omgaan. Elk geluid dat Niek (de danser) in de voorstelling maakt wordt gevangen door Tom van Wee, de componist. En live maakt Tom daar een compositie van. Natuurlijk hebben we afspraken over wanneer ergens een beat moet komen, waar het moet verstillen et. cetera, maar alles wordt live gegenereerd en daarom klinkt de wereld van Niek op het podium elke voorstelling echt anders. 

Ik vind het waanzinnig knap hoe Niek deze verantwoordelijkheid pakt in de solo. Naast dansen moet hij zich bewust zijn van elk geluid dat hij maakt, spreken, schreeuwen en klanken maken. Het is een enorme verantwoordelijkheid voor een performer om in zijn eentje die drie kwartier om te zetten in een beleving voor het publiek.’

Waar haal je inspiratie uit voor deze voorstelling?

‘Ik haal mijn inspiratie, naast de thema’s die mij bezighouden en zoals ook hierboven omschreven, altijd uit de samenwerking met de mensen. Wat er in de studio is ontstaan tussen Tom, Niek en mijzelf is echt bijzonder. Ik geniet zo ontzettend van de enorme toewijding die kunstenaars aan een project kunnen hebben. En door die toewijding ontstaat er ook een persoonlijke band tussen de verschillende makers van de voorstelling. 

Ik merk nu, na 14 jaar choreograferen, dat ik echt mijn manier heb gevonden om tot een voorstelling te komen. En dat gaat voor mij over het bouwen aan een maakomgeving van mede-eigenaarschap. Wanneer iedereen vol achter een project staat kunnen we de gekste, mooiste, meest ontroerende ervaringen bouwen. En zeker gezien het thema, eenzaamheid en isolatie, is dat voor alle betrokkenen ook een stukje wat zij er persoonlijk instoppen. Als een team allemaal een stukje van hun eigen authentieke ervaringen bijdraagt voedt dat onze gezamenlijke inspiratie.’ 

Wat hoop je het publiek te kunnen meegeven na het zien van de voorstelling?

‘Het publiek gun ik dat ze net zo op reis kunnen met de voorstelling als dat wij dat hebben gedaan. Het klinkt makkelijk maar publiek zijn is moeilijker dan je denkt. Vaak ga je de zaal in met een bepaalde verwachting, die is gevoed uit eerdere ervaringen of wellicht gestuurd door marketingteksten of recensies. Het is enorm moeilijk om onbevangen en nieuwsgierig in de zaal te zitten vandaag de dag met de overvloed aan informatie die we dagelijks ervaren. 

Dus wellicht wil ik het publiek niet iets meegeven in dit korte interview: woorden als alleen, eenzaam, euforie en fantasie zijn dingen waar iedereen zich toe kan verhouden. Wel wil ik het publiek uitnodigen om verwachtingen in de zaal juist los te laten, en echt te kijken, luisteren, en voelen wat er op het podium gebeurt.’ 

Wie mag deze voorstelling echt niet missen?

‘Ohh dat vind ik een lastige vraag. Ik denk dat deze voorstelling een enorme bandbreedte heeft waarin de poëzie van het geheel ontstaat. Dat klink heel hoog-over haha, maar voor mij is dat wel wat er in het geheel gebeurt. Ik zou het fantastisch vinden als er publiek op af zou komen dat zich echt wil verplaatsen in het thema, en nieuwsgierig is naar hoe eenzaamheid ook enorm bevrijdend kan zijn. Uiteindelijk gaat deze voorstelling over een stukje in een leven van een mens, waar we ons allemaal goed in kunnen herkennen. Wie is er niet af en toe alleen?'