Saman Amini over inspiratie, uitsluiting en doelen

Wat was de aanleiding voor jouw voorstelling ‘A Seat at the Table’?
“Het kwam door de zwarte pietendiscussie die 6 jaar geleden begon. Ik voelde een bepaald soort akeligheid, onbegrip en onmacht. De angst stond in de weg voor de empathie. Het klinkt misschien een beetje pretentieus, maar ik voelde me bijna geroepen om hier iets over te zeggen. Als theatermaker heb ik de kracht om dit ook te doen en hierbij kan ik een brug slaan tussen voor- en tegenstanders.’’

Wat zie jij als positieve kanten van dat iedereen anders is?
“De rijkdom van culturen. Kijk alleen maar naar de verschillende gerechten, dan zie je hoe al die culturen zich verspreiden. Je kunt zoveel mooie gewoontes van elkaar overnemen. Ik heb zelf twee culturen waar ik tussen kan kiezen. De Nederlandse directheid van mijn vader heb ik wel overgenomen. Maar aan de andere kant neem ik ook de Iraanse poëzie mee. Je bent zo veel vrijer in je mogelijkheden als je in een land woont waar er veel verschillende gewoontes zijn. Helaas zoomen we vaak in op de negatieve kant, en dat is jammer.’’